Aforyzmy

Każdy koniec zaczyna się na początku. Bez początku nie ma końca, z kolei jeśli mamy doczynienia z początkiem bez końca, to znaczy, że proces jeszcze trwa. W życiu nic nie jest proste i jednoznaczne, bo są rzeczy, które zaczynac jest łatwo i przyjemnie, a niektóre przychodzą nam ciężko. Przyjemnie zaczyna się kurs, który rozwija nasze umiejętności zgodnie z zainteresowaniem i hobby. Po zagranicznych wyjazdach urlopowych każdego roku jest wysyp zapalonych uczniów języków obcych. Części z nich zapału starcza do listopada, rzadziej do marca, a gdy zaczyna się trudna gramatyka obcego języka, łatwo porzucamy pomysł z dalszą nauką. Pierwsze dni w nowej pracy mogą być przyjemne i fantastyczne, jednak gdy zmieniamy pracodawce lub odchodzimy w niezbyt przyjaznej atmosferze, trudno się kończy. Tym trudniej, jeśli pracowaliśmy długo i z zaangażowaniem. Każdy koniec to początek czegoś nowego. Strach może paraliżować przed podejmowaniem decyzji, ale nawet zła decyzja jest lepsza od trwania w stagnacji. Zmian nie należy się bać. Trzeba stawiać im czoła! :)

Wszyscy jesteśmy ulepieni z tej samej gliny. Niektórzy jednak zostali lepiej wypaleni. Życie uczy, że nie należy generalizować, bo to pozorne uproszczenie niesie za sobą zbyt daleko idące konsekwencje. Słowa typu wszyscy, zawsze, nigdy, każdy zawierają w sobie zbyt duży ciężar znaczeniowy, aby zwykły człowiek mógł go udźwignąć. Generalizowanie nigdy (sic) nie przyniosło nic dobrego. Sam popadam w pułapkę uproszczeń i próbuję obalać tezę posługując się tym samym argumentem. A życie uczy relatywizmu wbrew naukom oficjalnym i wykładniom liczącym sobie tysiące lat. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, a zapewnianie względem siebie typu „ja nigdy” i „ja zawsze” łamie się w opozycji do mądrego zdania „tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono”. W danej chwili i w danej sytuacji możemy zakładać, że tu i teraz coś jest złe, niedopuszczalne lub stanowi jedyne wyjście z sytuacji. Ale to w każdej chwili może się zmienić. Relatywizm uczy pokory wobec życia i własnych przekonań. Po drugiej stronie relatywizmu stoi radykalizm, który jest bardzo charakterystyczny dla dorastających ludzi, zbuntowanych nastolatków. Z czasem radykalne podejście do porządku świata ulega złagodzeniu, a jeśli nie, rodzi się patologia zagrażająca innym istnieniom.

Wszyscy jesteśmy ulepieni z tej samej gliny. Niektórzy jednak zostali lepiej wypaleni. Życie uczy, że nie należy generalizować, bo to pozorne uproszczenie niesie za sobą zbyt daleko idące konsekwencje. Słowa typu wszyscy, zawsze, nigdy, każdy zawierają w sobie zbyt duży ciężar znaczeniowy, aby zwykły człowiek mógł go udźwignąć. Generalizowanie nigdy (sic) nie przyniosło nic dobrego. Sam popadam w pułapkę uproszczeń i próbuję obalać tezę posługując się tym samym argumentem. A życie uczy relatywizmu wbrew naukom oficjalnym i wykładniom liczącym sobie tysiące lat. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, a zapewnianie względem siebie typu „ja nigdy” i „ja zawsze” łamie się w opozycji do mądrego zdania „tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono”. W danej chwili i w danej sytuacji możemy zakładać, że tu i teraz coś jest złe, niedopuszczalne lub stanowi jedyne wyjście z sytuacji. Ale to w każdej chwili może się zmienić. Relatywizm uczy pokory wobec życia i własnych przekonań. Po drugiej stronie relatywizmu stoi radykalizm, który jest bardzo charakterystyczny dla dorastających ludzi, zbuntowanych nastolatków. Z czasem radykalne podejście do porządku świata ulega złagodzeniu, a jeśli nie, rodzi się patologia zagrażająca innym istnieniom.

A propos zmian:

"Człowiek najgłośniej wydziera się w pieluszkach. Potem stopniowo spuszcza z tonu" TO bardzo pesymistyczne spojrzenie na świat jest nie tylko uzasadnione rozwojem umysłowym i emocjonalnym człowieka. Im dalej w las, tym więcej drzew, można by dodać. Wraz z każdym dniem przekonujemy się, jak życie może dać ostro po tyłku. W szkole nagle okazuje się, że istnieją sztywne ramy nakazujące określone zachowanie w danym momencie. Zdobywamy wiedzę w środowisku pełnym nakazów i zakazów, z góry narzuconych zasad, które motywowane są możliwością współżycia w społeczeństwie. W międzyczasie zabijane są przejawy indywidualizmu i wyłamywania się z masowości. Dalej jest tylko gorzej, bowiem te z mozołem zbierane klucze do wiedzy są kupą żelaztwa, a w pracy mamy kilka tygodni, aby się wszystkiego nauczyć. Bardzo często do pierwszej pracy nie jest konieczny dyplom, ale go mamy, bo mówiono nam, że trzeba go mieć. Po pierwszej pracy przychodzi druga i trzecia, wciąż brakuje do pierwszego, a szkolna wiedza zostaje zastępowana praktyką. Z biegiem lat uświadamiamy sobie, że praca nie jest taka, kolejne rządy nic tak naprawdę nie zmieniają, a na wiele marzeń i realizacji jest już za późno, a w ogóle to nie ma czasu, bo ciągle praca i praca. W dążeniu do celu należy unikać trybu przypuszczającego i czasu przyszłego. To najgorsze co może nas spotkać. Chciałbym, zrobię, byłoby - to złe słowa. Chcę, robię, jest - zmiany, rozwój, tu i teraz, żadnego odkładania na potem. Satysfakcja i spełnienie pozwoli nam unikać tych drzew (im dalej w las...) i pozwoli na darcie ryja od czasu do czasu. W końcu, należy się!