Generalizowanie a relatywizm

Wszyscy jesteśmy ulepieni z tej samej gliny. Niektórzy jednak zostali lepiej wypaleni. Życie uczy, że nie należy generalizować, bo to pozorne uproszczenie niesie za sobą zbyt daleko idące konsekwencje. Słowa typu wszyscy, zawsze, nigdy, każdy zawierają w sobie zbyt duży ciężar znaczeniowy, aby zwykły człowiek mógł go udźwignąć. Generalizowanie nigdy (sic) nie przyniosło nic dobrego. Sam popadam w pułapkę uproszczeń i próbuję obalać tezę posługując się tym samym argumentem. A życie uczy relatywizmu wbrew naukom oficjalnym i wykładniom liczącym sobie tysiące lat. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, a zapewnianie względem siebie typu „ja nigdy” i „ja zawsze” łamie się w opozycji do mądrego zdania „tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono”. W danej chwili i w danej sytuacji możemy zakładać, że tu i teraz coś jest złe, niedopuszczalne lub stanowi jedyne wyjście z sytuacji. Ale to w każdej chwili może się zmienić. Relatywizm uczy pokory wobec życia i własnych przekonań. Po drugiej stronie relatywizmu stoi radykalizm, który jest bardzo charakterystyczny dla dorastających ludzi, zbuntowanych nastolatków. Z czasem radykalne podejście do porządku świata ulega złagodzeniu, a jeśli nie, rodzi się patologia zagrażająca innym istnieniom.